"Περνούσαν οι μέρες και οι βραδιές με αγωνία. Δεν έφευγε από το νου μου η εικόνα να χτυπάνε τον πατέρα μου με τα παλούκια. Σκέφτηκα ότι έπρεπε να περιμένω ακόμα μια εβδομάδα, γιατί τώρα ήταν καιρός να σπαρθεί το χωράφι στην Πετρακόλακα. Μια βραδιά, όταν μιλάγαμε για τις δουλειές, έκανα την πρόταση να σπείρω το παραπάνω χωράφι σιτάρι. Με κοιτάζανε και οι δύο λίγο παράξενα. "Θα τα καταφέρεις;", ρώτησε ο πατέρας μου. "Σίγουρα", του είπα. "Ε, άντε, πήγαινε, καλή αρχή." Το σιτάρι το έσπειρα και έγινε πολύ καλό, αλλά δεν πρόφτασαν να το θερίσουνε, γιατί η τότε μοναρχοφασιστική κυβέρνηση τους εξόρισε άρον-άρον. Ένα απόγευμα ήρθαν αντάρτες στο χωριό, τους αντάμωσα και χαιρόμουν. Μαζί τους ήτανε και ο φίλος μου Κώστας από το Ζμόκοβο και με ρώτησε αν θα τους ακολουθήσω. "Ακόμα δεν είμαι έτοιμος, δε θα περάσει πολύς καιρός και θα ανταμώσουμε κάπου στα βουνά", του απάντησα..."