... Σκούπισε αργά την πρόσοψη του κράνους του και συνέχισε να προχωράει με αργά, προσεχτικά βήματα. Μια πυκνή πράσινη ομίχλη κάλυπτε τον ορίζοντα μέχρι εκεί που μπορούσε να δει. Υδρατμοί, σαν ζωντανά χέλια, τυλίγονταν γύρω από τη στολή του, αφήνοντας τα γλιστερά ίχνη τους, σαν αποτρόπαιο φλέγμα. Το τοπίο μπροστά του ήταν το απόλυτο τίποτα, το απόλυτο κενό. Μέχρι εκεί που μπορούσε να δει το βλέμμα του υπήρχε μια απέραντη επίπεδη γη, κάτω από το φως των δύο ήλιων, που έριχναν βαριά τη σκιά τους στον παχύρευστο πράσινο ουρανό. Και, εκεί, πέρα από το τέλος του ουρανού, ήταν τα αρχαία ερείπια. Τα ξεχασμένα κτίσματα ενός πολιτισμού που είχε καταρρεύσει πριν από δεκάδες χιλιάδες χρόνια. Εκεί πήγαιναν. Εκεί θα ήταν το τελευταίο πεδίο μάχης. Τα πνεύματα του νεκρού πολιτισμού θα τους περίμεναν, θα ζωντάνευαν για μια τελευταία φορά, το νερό θα κυλούσε πάλι στα ξεχασμένα κανάλια...