ΘΙΑΣΟΣ. Τίτλος ασθμαίνων για ένα έργο που κανείς δεν ξέρει αν τελείωσε ή μόλις αρχίζει. Πρόσωπα εμφανίζονται, αλλά οι φωνές τους μοιάζουν με ανάσες του παλαιού κόσμου, τα λόγια τους μοιάζουν ήδη ειπωμένα από άλλους, σε άλλες γλώσσες, σε άλλες εποχές. Aν κάτι μένει να αρθρωθεί, θα ειπωθεί μέσα από ρωγμές, στον απόηχο του κόσμου. Ο Θίασος δεν είναι άθροισμα λέξεων, είναι ένα πείραμα διαφυγής από το χρόνο, την ταυτότητα, από την ίδια την ανάγκη για ευταξία. Τίποτα δεν είναι δεδομένο. Τα πάντα στροβιλίζονται, διαλύονται, ανασυντίθενται. Ο λόγος ακροβατεί σε τεντωμένο σκοινί άλλοτε ψυχωμένος και άλλοτε παρακλητικός, κάποτε μονάχα σιωπηλός σαν φθινοπωρινός δρόμος. Δεν αποζητά να διδάξει, να συγκινήσει, να καθησυχάσει. Θίασος. «Εδώ τα πρόσωπα χορεύουν σ᾿ ανεξαγόραστη σιωπή / πόνοι και πληγές που ξεψυχούν γεμάτες χρόνο και σκοτάδι / μια αιωνιότητα που γερνά μες στην καταστρεπτική σοφία της μηχανής».