Το αφιέρωμα αυτό είναι τελικά ένας φόρος τιμής στα βλέμματα των ανθρώπων αυτής της πόλης, όπως μας απευθύνονται μέσα από τις φωτογραφίες, συχνά ανώνυμα όπως αυτά των φωτογράφων τους. Τα βλέμματα αυτών που διέσχισαν τη Θεσσαλονίκη ως ταξιδιώτες ή μαχητές, εκείνων που δεν θέλησαν να την αποχωριστούν, όσων άστοργα η πόλη έδιωξε από κοντά της ή δεν μπόρεσε να προστατεύσει από το μένος των καιρών. Όσων την αγάπησαν ή τη μίσησαν, έγραψαν στίχους και νότες γι' αυτήν ή σ' αυτήν, ερωτεύτηκαν και έδωσαν συνέχεια στο ακριβό φαινόμενο της ζωής μέσα στα γνωστά ή άγνωστα τείχη της. Οι φωτογραφίες αυτές, όπως ίσως κάθε τέτοιας ανθολογίας, μοιάζουν με εμφανώς ελλειπτικά καθρεφτίσματα, πολύτιμο εργαλείο για να αγγίξουμε με το βλέμμα τη σάρκα του χρόνου που έφυγε και το μέρος της ζωής μας που βρίσκεται εκεί κρυμμένο. Περπατούμε την πόλη με λειψή γνώση και ίσως αυτό, από μια πλευρά, να είναι αρκετό. Ευτυχώς θυμόμαστε. Ευτυχώς επίσης ξεχνάμε. (Ηρακλής Παπαϊωάννου, από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)