Θεριστές ανέμων Ψυχοτύλιξες τα βάσανα του κόσμου τ’ απίθωσες μέσ’ τις δικές σου ψυχοτυλιγμένες τραγωδίες. Τα σκέπασες μ’ ολόμαυρο πανί ήλιος να μην τα βλέπει, αγέρας να μη σώνει ως εκεί. Να χαροπαλεύεις με τον φθόνο και τον φόνο να ’ρχεται μέσ’ τα σκοτάδια ο Χάρος να μάχεσαι σαν τον Διγενή σε μαρμαρένιο αλώνι, να μάχεσαι ώσπου να ’ρθεί εκειό το σκοτάδι που ήλιο δε θα ματαδείς και θα λαγιάσεις σαν τους αποθαμένους που τίποτα δεν τους σκιάζει…