Ακόμη κι αν δεν υπήρχες, θα σε έστηνα στην καθήγκλα σου. Σα να είμαστε και πάλι στην αυλή. Να παραβγαίνουμε ποιος θα φτάσει τα περισσότερα μούρα. Να βλέπει ο ένας με τα μάτια του αλλουνού και μαζί να φτιάχνουμε την εικόνα. Για να γίνουν τα άγρια κάπως πιο φιλικά και τα βάρη, να αλαφρώσουν. Όπως τα μεγάλα τσουβάλια ή κείνος ο κουβάς που σηκώναμε παρέα σε όλο το δρόμο της εξοχής. Αλλά και τότε που χορεύαμε στο κέντρο – ή μήπως ήτανε κλαμπ – όταν φούσκωνε τόσο η καρδιά μου που νόμιζα θα σπάσει ή θα βγει να ανοίξει σαν το φρέσκο τριαντάφυλλο και μετά πυροτεχνήματα στο ουρανό Στιγμές του Αθηναϊκού κέντρου, της Ελληνικής επαρχίας, εικόνες του σύγχρονου κόσμου. Φέτες που στοιβάζονται η μια δίπλα στην άλλη, στριμώχνονται και σφαδάζουν. Κομμάτια μαλακά με τρυφερή σάρκα, που ζητάνε το μοίρασμα. Μαραίνονται σαν τη φλούδα και ζαρώνουν στη μοναξιά. Τριάντα σύγχρονες καταγραφές ημερολογίου που παρεμβάλλονται ανάμεσα σε πενηνταδύο εικόνες/ιστορίες/στιγμιότυπα της καθημερινής ζωής.