Εξ ορισμού πολιτική τέχνη το θέατρο, αφού ως δημόσια συνάντηση διαδραματίζεται στην πόλη και η πραγμάτωσή της προϋποθέτει την ανθρώπινη παρουσία, αποδεικνύεται ιδιαίτερα ευαίσθητο στις διακυμάνσεις του ιστορικού χρόνου. Το ανά χείρας βιβλίο του Τάσου Αγγελόπουλου εστιάζεται σε έναν θεατρικό θεσμό, που ιδρύεται στις δυστηνες ώρες της γερμανικής Κατοχής, μια περίοδο που θέτει σε συναγερμό τους ανθρώπους του θεάτρου και η τέχνη της σκηνής και μέσα από ποικίλες εκφάνσεις, παίρνει πολιτικές διαστάσεις. Η θεατρική δράση από την κήρυξη του πολέμου ως την απελευθέρωση και τα αμέσως επόμενα χρόνια αποτελεί ένα σημαντικό κεφάλαιο στην ιστορία του νεοελληνικού θεάτρου. Όσο ενισχύεται η ενεργητική ένταξη των καλλιτεχνών στο αντιφασιστικό κίνημα, η κοινωνική συνείδηση εκφράζεται μέσα από τις έννοιες της αντίστασης, της αλληλεγγύης και της αποστολής. Τέχνη, που βασικό υλικό της είναι ο άνθρωπος στη σκηνή και στην πλατεία, η θεατρική παράσταση προσφέρει για δυο ώρες το διπλό δώρο της συνεύρεσης και της απόδρασης από την κατοχική βαρβαρότητα και το άχθος της καθημερινότητας. Το Κρατικό Θέατρο Θεσσαλονίκης σηκώνει την αυλαία του το φθινόπωρο του 1943, με στόχο να αποτελέσει ανάχωμα στις βουλγαρικές βλέψεις για εγκατάσταση κλιμακίου του Εθνικού Θεάτρου Σόφιας στην πόλη και της Βουλγαρικής Κρατικής Όπερας. Στην Απελευθέρωση μετονομάζεται σε Λαϊκό Θέατρο Βόρειας Ελλάδας και έτσι αναπόφευκτο θα είναι το τέλος των εργασιών του τον χειμώνα του 1944. Ο Τάσος Αγγελόπουλος διερευνά συστηματικά τα τελευταία χρόνια όψεις του θεάτρου υπό τον ναζιστικό ζυγό. Η αρχή της ενασχόλησής του με το Κρατικό Θέατρο Θεσσαλονίκης εντοπίζεται εν σπέρματει στην καταγραφή και την κριτική αποτίμηση της θεατρικής δραστηριότητας στη μακεδονική πρωτεύουσα την περίοδο της Κατοχής· μια πρόσφατα δημοσιευμένη έρευνά του, βασισμένη σε άμεσες πηγές από τον δωσιλογικό τύπο, που συμπεριλαμβάνει στις σελίδες της τον βραχύβιο κρατικό οργανισμό. Για την παρούσα έκδοση ο συγγραφέας έχει επιπλέον αξιοποιήσει πρωτογενείς πληροφ