Μανίνα Ζουμπουλάκη, "Μέρα νύχτα": Μια ιστορία για τη νύχτα που μπαίνει στη μέρα χωρίς να το καταλάβει. Η ηρωίδα είναι γκαρσόνα σε μπαρ όλη της τη ζωή και έχει συνηθίσει να ζει με μυστικά. Λέει ότι δεν πιστεύει στον έρωτα, στην αλήθεια ή στη σωτηρία. Αλλά επειδή το λέει τη νύχτα μπορεί και να λέει ψέματα. Δημήτρης Γκενεράλης, "Η ιστορία του μέσου κοινωνικού ανθρώπου": Μια ιστορία για ανθρώπους που πιστεύουν στις ιδέες τους, για ανθρώπους που πιστεύουν σε άλλους ανθρώπους και για ανθρώπους που πιστεύουν ότι όλα είναι δυνατά. Ένας κύκλος, ένα κλειστό κύκλωμα, πίσω από το οποίο βρίσκεται κάποιος που το εποπτεύει, κάποιος που κινεί τα νήματα και κάποιος που εκτελεί τις αποφάσεις. Απέναντι σε όλα αυτά, η απλή ιστορία του μέσου κοινωνικού ανθρώπου. Λένα Κιτσοπούλου, "Μεσημέρι Τρίτης": Μια ιστορία ληστείας. Δυο κουκουλοφόροι κλέβουν από το σπίτι της όμορφης συγγραφέως το σκληρό της δίσκο με όλα της τα κείμενα -ακόμη και αυτά που δεν θα ήθελε να τα δει να δημοσιεύονται. Δεν πήραν τίποτε άλλο. Έπαιξε ρόλο ότι ήταν υποψήφια για το νόμπελ λογοτεχνίας; Τρεις αληθινές (;) ιστορίες που οι συγγραφείς τους τις κρατούσαν καλά κρυμμένες...