Η θάλασσα. Ποιος μπορεί να αντισταθεί στη μεγαλοπρέπεια, τη δύναμη και την απεραντοσύνη της, στα πλάτη και τα βάθη της. Ο άνθρωπος, από τα αρχαία χρόνια, θέλησε να τη δαμάσει τόσο για να γνωρίσει το άγνωστο που κρυβόταν πέρα από αυτή, όσο και από την ανάγκη της επιβίωσης. Ανάγκη ακόμα μεγαλύτερη για τα νησιά μας και τους κατοίκους τους, καθώς μόνο αρμενίζοντας στην επιφάνειά της μπορούσαν να επικοινωνήσουν, να εμπορευτούν, αλλά και να τρυγήσουν καλύτερα τον πλούτο που έκρυβε μέσα της. Από την ανάγκη αυτή γεννήθηκε η ναυπηγική, η κατασκευή δηλαδή ξύλινων πλωτών μέσων, που με τη βοήθεια των κουπιών μπορούσαν να ταξιδέψουν στη θάλασσα. Αργότερα, με την ανακάλυψη των πανιών κατάφεραν να τιθασεύσουν τους αέρηδες και να χρησιμοποιήσουν την ενέργειά τους για την πλεύση τους. Πλήθος πανιών σε διαφορετικά σχέδια και ποικιλία συνδυασμών δημιουργήθηκαν για να εκμεταλλευτούν και την παραμικρή πνοή του αέρα, αλλά και για να διευκολύνουν τη ρότα (πορεία) του σκαριού, ανάλογα με την κατεύθυνση των αέρηδων που φυσούσαν. Η ναυπηγική τέχνη αναδείχθηκε περίτρανα και στη χώρα μας, δίνοντας ζωή σε αμέτρητα ξύλινα σκαριά διαφόρων σχεδίων και για διαφορετικούς σκοπούς. Από τα αρχαία χρόνια, κωπήλατα και ιστιοφόρα αρμένιζαν στις θάλασσες του τόπου μας, προωθώντας την κοινωνική, οικονομική και πολιτιστική εξέλιξη των κατοίκων. Ποιος μπορεί να αγνοήσει τον καθοριστικό ρόλο που έπαιξαν τα ξύλινα σκαριά στην ανάπτυξη του εμπορίου της υπόδουλης Ελλάδας, στην απελευθέρωσή της και στην οικονομική της ανάπτυξη στα κατοπινά χρόνια. Η ναυπηγική τέχνη, όμως, δεν έμεινε μόνο εκεί. Ενεργοποίησε και προώθησε, επίσης, τη φαντασία μας, καθώς τα δημιουργήματά της έγιναν συχνά αντικείμενο θαυμασμού, αλλά και εξύμνησης. Μύθοι, θρύλοι, ιστορίες, τοιχογραφίες, αναπαραστάσεις και κάθε λογής τέχνη εμπνεύστηκε από τη φιγούρα του καραβιού που διέσχιζε το πέλαγο. Από τα περήφανα πανιά που στόλιζαν τη θάλασσα με τα σχήματα και τα χρώματά τους, μέχρι την πάλη των θαλασσινών με τα στοιχειά της θάλασσας και του α