«Όχι, δεν νιώθω κλειστοφοβία, δεν αισθάνομαι παγιδευμένη στο τούνελ χωρίς έξοδο. Νιώθω απόλυτη ηρεμία, η βεβαιότητα της μη εξόδου με τροφοδοτεί με δύναμη ν’ ανακαλύψω τις διαδρομές ξανά, ν’ αποτινάξω τον ομοιογενή χαρακτήρα τους, να τους δώσω εγώ οντότητα, φύση, αισθητική και στο τέλος όχι την προσμονή της εξόδου, αλλά τη μαγεία του πάντα έγκλειστου εαυτού μας. Γιατί ο Μπέκετ αυτό μου λέει. Πως τον εγκλεισμό σε νόρμες, συμβατικότητες, εξευτελισμούς, υποχωρήσεις, τον κουβαλάμε μέσα μας. Εκεί είναι το τούνελ. Κι αν θες, μείνε μέσα του. Αν δεν θες, γκρέμισέ το».