Δύο φίλοι, ο χιλιανός συγγραφέας Λουίς Σεπούλβεδα και ο αργεντινός φωτογράφος Ντανιέλ Μορτζίνσκι ξεκινούν ένα οδοιπορικό στον κοινό νότο των χωρών τους, τη μυθική, αραιοκατοικημένη και ακόμη παρθένα γη της Παταγονίας. Από καπηλειό σε νεκροταφείο, από υποστατικό σε αγρόκτημα κι από ερημιά σε κατσάβραχο, απ' το σκονισμένο Renault τους στις ράγες του παμπάλαιου "Patagonia Express" κι από κει σ' ένα αβέβαιο αεροπλανάκι, οι δύο άντρες ξαναγνωρίζουν τον τόπο που εγκατέλειψαν στα νιάτα τους κυνηγημένοι από αμείλικτες δικτατορίες, ξαναμετρούν εαυτούς και αλλήλους, συνομιλούν, θυμούνται, γράφουν και απαθανατίζουν έναν κόσμο που αγωνίζεται να επιβιώσει. "Ο άνδρας, με ραγισμένη φωνή, έλεγε πως όλα είχαν σαπίσει, πως δεν υπήρχε μέλλον, ενώ η γυναίκα, μετά από μακρά σιωπή, ρώτησε αν ο τόπος στον οποίο μάλλον θα πήγαιναν, θα ήταν καλύτερος. Ο άνδρας ύψωσε το ποτήρι [...] πριν απαντήσει πως το ίδιο έκανε, αφού κι οι ελπίδες του είχαν σαπίσει." ... καθώς, στα μέσα της δεκαετίας του '90, η κυβέρνηση της Αργεντινής διαπραγματεύεται την Παταγονία στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο προκειμένου να αποπληρώσει το εξωτερικό της χρέος. Δέκα και πλέον χρόνια μετά, η Παταγονία, πολύπαθη συνιστώσα δύο κόσμων, της Αργεντινής και της Χιλής, βρίσκεται πλέον παραδομένη στη σκληρή μοίρα των ανεξόφλητων δανείων...