Η γέννηση, η εφηβεία, η μύηση, ο αρραβώνας, ο γάμος, ο θάνατος και άλλες ατομικές ή ομαδικές μεταβάσεις και αλλαγές στη ζωή των ανθρώπων, όπως ο ενθρονισμός, η μετεγκατάσταση, αλλά και οι αλλαγές των εποχών, του έτους συνοδεύονται από συγκεκριμένες τελετουργίες. Ο Arnold van Gennep πρώτος επισήμανε ότι οι τελετουργίες αυτές, αν και διαφέρουν στις λεπτομέρειές τους από πολιτισμό σε πολιτισμό, είναι οικουμενικές και υπακούουν στο ίδιο τριαδικό συντακτικό σχήμα: αποχωρισμός, μεθοριακότητα και ενσωμάτωση. Ο van Gennep αναλύει και συγκρίνει τον τρόπο με τον οποίο οι τελετουργίες αυτές συγκροτούνται κοινωνικά, στίζοντας τη συνέχεια του χρόνου και του χώρου μέσα από τη δημιουργία ορίων, συνόρων, μεθοριακών καταστάσεων. Το ίδιο το έργο, όπως και το υπόλοιπο σημαντικό έργο του, έμεινε στο περιθώριο από το 1909 μέχρι τη δεκαετία του 1960, οπότε και αναδείχθηκε σε μια από τις σπουδαιότερες συμβολές στην ανθρωπολογία της τελετουργίας και της θρησκείας και οδήγησε στην περαιτέρω εμβάθυνση και συγκριτική μελέτη των. Οι "Τελετουργίες διάβασης" αποτελούν πλέον ένα κλασικό έργο που θεωρητικά υπερβαίνει τα όρια της κοινωνικής ανθρωπολογίας, καθώς έχει υιοθετηθεί από την κοινωνιολογία, τη λαογραφία, την ψυχολογία, την ψυχανάλυση και τις θεατρικές σπουδές.