Στο πρώτο μέρος του βιβλίου θα βρείτε την αυτοβιογραφία του γλύπτη Τάκι. Στο δεύτερο μέρος του δύο κείμενα, που ίσως να χρειάζονται, περισσότερο από τη ζωή του, μια κάποια διευκρίνιση. Είναι πρόσφατα κείμενα, μια σύνοψη ενός έντονου προβληματισμού και μιας διαρκούς και επίπονης μελέτης που απασχολεί ολοκληρωτικά τη ζωή του τις δύο τελευταίες δεκαετίες. Η χαμένη Ατλαντίδα, ο αιγυπτιακός πολιτισμός, η τέχνη, η πολιτική, το μέλλον του πλανήτη, η υγεία, το αβέβαιο μέλλον του ανθρώπου στις τεχνοκρατικές κοινωνίες, ο ερωτισμός. Πάνω απ' όλα, αυτά τα κείμενα περιέχουν τεράστια αγωνία του σε έναν κόσμο που έχει πάψει να αγωνιά για το οτιδήποτε, πέρα από τις καταναλωτικές του ψευδοανάγκες. Πολλές φορές ο λόγος του σαν να βγαίνει από την ηθική εποχών περασμένων, εποχών που δεν είχαν διαγράψει τις ιδεολογίες από το λεξιλόγιό τους. Δεν μιλά σαν επιστήμονας που δεν είναι, δεν προσπαθεί να σου αποκαλύψει κάποια προκατασκευασμένη θεωρία. Πίσω από κάθε λέξη κρύβεται κυκλωτική, εναγώνια, οδυνηρή, η πορεία ενός ευαίσθητου ανθρώπου προς το φως, ενός ανθρώπου που αναζητά τα μυστικά του σύμπαντος και της ανθρώπινης περιπέτειας μέσα στους αιώνες για να δικαιολογήσει το μυστήριο της δικής του παράξενης και παράταιρης ζωής. Μέσα από αυτή, την πανανθρώπινη περιπέτεια. Κάθε του λέξη μιλά για τον άνθρωπο και σ' αυτόν απευθύνεται. Σε παίρνει από το χέρι στην περιπέτειά του και σου δείχνει την ελπίδα. Ενός κόσμου που μπορεί να είναι καλύτερος από κείνον που έζησε εκείνος. Μια πορεία γεμάτη δύναμη και πίστη. Γιατί ο Τάκις είναι νικητής της ζωής του, παρ' όλο το τίμημα. Κυρίως, όμως, κάθε του λέξη μιλά για την αγάπη και την εμπιστοσύνη. Διαβάζοντας πίσω από τις λέξεις, μια που μαζί τους ο Τάκις δεν τα πήγε ποτέ και τόσο καλά, ταυτίζεται κανείς μαζί του, κάτι που σημαίνει ότι ο Άνθρωπος δεν έχει οριστικά πεθάνει εντός μας. (Ελένη Ψυχούλη)