«Μνήμες του παιδιού που υπήρξα στα τέλη της δεκαετίας του 1960 και μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 1970. Μνήμες εικόνων, ακουσμάτων και σιωπών. Μνήμες αφής, όσφρησης, μνήμες αισθήσεων. Καταγραφή ενός κόσμου και μιας χώρας που δεν υπάρχουν πια, από το παιδί που ήμουν τότε. Βιώματα που όσο μεγαλώνω τόσο πιο ισχυρά με κατοικούν. ΄Όχι σαν νοσταλγία. Σαν δομικό υλικό της πορείας της ζωής μου». Μ.Μ. Καταγραφές έχουμε πολλές και συνεχώς από πολλούς, και ευτυχώς – για να θυμόμαστε όσα σβήνουν με τον χρόνο, τις λεπτομέρειες, τους τόπους, τα βιώματα. Όμως η επιστροφή στην «αθωότητα» της Μαργαρίτας Μαντά αίρεται από το μερικό στο γενικό, από το βίωμα στην τέχνη του λόγου, από την προσωπική ανάμνηση στη μικροϊστορία. Είναι ένα πανηγύρι των αισθήσεων και συνάμα ένας αναστοχασμός κινηματογραφικής μαστοριάς.