"Πιο πολύ από την ίδια την κρίση και τη χρεοκοπία με τρομάζει η σύγχυσή μας", γράφει ο Λαοκράτης Βάσσης. Κάπως έτσι σκέφτονται και νιώθουν, μπερδεμένα, θολωμένα, τα δυο κορίτσια, Ελένη και Ιφιγένεια, στους χρόνους της απογοήτευσης, της αφροσύνης, της σύγκρουσης, της πλάνης, μετά από "τα χρόνια με τα κυκλάμινα", τα χρόνια του Αγώνα του ’55-’59 στην Κύπρο. Τα χρόνια που το παραμύθι ακούμπησε την πραγματικότητα! Φοιτήτριες τα κορίτσια στην Αθήνα, ζουν, παράλληλα με τον έρωτα, τη Χούντα, τις διαβρωτικές πολιτικές παρενέργειες, που γίνονται νοσηρές, παθογόνες καταστάσεις στο νησί τους και οι οποίες σκιάζουν τα νεανικά, αγνά, αμέριμνα, ρομαντικά τους χρόνια. Η σύνεση και η σωφροσύνη στα κυπριακά δρώμενα, με βήμα σταθερό, καταγράφουν απουσίες στο απουσιολόγιο της ευρυθμίας... Κι η ζωή με τα πολύχρωμά της, κυρίαρχη και αέναη στον δρόμο του χρόνου, με το κεφάλι ψηλά και τον βηματισμό του ενθουσιασμού και του ονείρου...