Μια προσωπική αφήγηση της περιόδου από το 1941 έως το 2006, μέσα από τον φακό της μνήμης και των εντυπώσεων, περασμένων και τωρινών – ακόμα και προβολών στο μέλλον. Φωτογραφίες, βιβλία, τραγούδια, ραδιόφωνο, τηλεόραση, δεκαετίες διαφημίσεων και πρωτοσέλιδων, σε αντίστιξη με προσωπικές συγκρούσεις και σημειώσεις από έξι δεκαετίες ημερολογίων. Τοπική διάλεκτος, λέξεις των καιρών, σλόγκαν, μάρκες και ονόματα για τα αντικείμενα που διαρκώς πληθαίνουν, εδώ αποκτούν φωνή. Η φωνή που αναγνωρίζουμε ως φωνή της συγγραφέα διαρκώς διαλύεται και ξαναεμφανίζεται. Η Ernaux κάνει το πέρασμα του χρόνου χειροπιαστό. Ο χρόνος ο ίδιος, ανένδοτος, αφηγείται το πέρασμά του, εξορίζοντας τους άλλους αφηγητές στην ανωνυμία. Ένα νέο είδος αυτοβιογραφίας ξεπροβάλλει, υποκειμενικό κι απρόσωπο, ιδιωτικό και συλλογικό ταυτόχρονα.