Κοιτάω έκπληκτη την ομορφιά του πράσινου πετραδιού, που αστραποβολάει καρφωμένο περίτεχνα στο χρυσό δακτυλίδι. Μοιάζει τόσο πολύ με τα μάτια της! Τα μάτια της, που βρεγμένα στα δάκρυα, είχαν δει τη φωτιά να καίει τη Σμύρνη. Την πατρίδα της. Τη ζωή της όλη. Μοιάζει όμως τόσο πολύ και με τα δκά μου μάτια! Που στο διάβα της δικής μου της ζωής, θα βραχούν κι αυτά τόσες φορές από δάκρυα και θα δουν κι αυτά, να κτίζονται και να γκρεμίζονται αγάπες, οικογένειες, σπίτια, ιδανικά, αξίες...