Ο Walt Whitman ξαναζωντανεύει εν έτει 2019 (200 χρόνια από τη γέννηση του). Concept album cd με βιβλίο 88 σελίδων από Τα Πέρα Πλάσματα του Γιάννη Π.Π. Τσαμαντάκη, βασισμένο στο ποίημα "Song of myself - Walt Whitman" (σε πρώτη παγκόσμια) με τη συμμετοχή: 25 τραγουδιστών, 14 μουσικών, 16 ηθοποιών και 15 εικαστικών. Διατίθεται από τις εκδόσεις "Όταν" σε 4 διαφορετικά εξώφυλλα, ώστε ο καθένας να επιλέξει το Τραγούδι του Εαυτού Μας που του ταιριάζει!!! Κάθε όνειρο χρειάζεται τον ονειροπόλο του, όπως και κάθε σιωπή τη φωνή της, για να ακουστεί. Το τραγούδι της σιωπής είναι το πιο δυνατό καθότι είναι ο ήχος της ψυχής. Γέλια, χάχανα, σιωπή... φθόγγοι, νότες, σιωπή... συλλαβές, λέξεις, προτάσεις, σιωπή. Κάθε έναρξη είναι από σιωπή και κάθε ολοκλήρωση σε σιωπή θα καταλήξει. Στην ησυχία μαθαίνεις ν' ακούς, στην ησυχία να θυμάσαι. Ακόμα και οι κραυγές που θέλουν να εκφραστούν, σε λευκό καμβά σιωπής χρωματίζουν. Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και με τις σκιές, αυτές τις υπέροχες ευάλωτες υπάρξεις που παίζουν με τα μάτια μας, το μυαλό μας, το πέρα μας, αλλάζοντας σχήματα συνεχώς, γίνονται ένα με εμάς και μας αγκαλιάζουν. Κάποιες διψάνε να είναι δίπλα μας και κάποιες να το σκάσουν, να απομακρυνθούν και να χαθούν στο άπειρο. Ακόμα και αυτά τα άυλα, ακαθόριστης υφής, πλάσματα θέλουν το φως τους για να υπάρξουν ή, πιο σωστά, θέλουν το φως τους για να εμφανιστούν και να αρχίσουν τα παιχνιδίσματά τους. Φαινομενικά σιωπηλά πλάσματα και αυτά, μα οι τόσες αναμνήσεις που κουβαλάνε σίγουρα έχουν να διηγηθούν πολλά. Σιωπηλά προσέρχονται και σιωπηλά αποχωρούν. Μα στο μεσοδιάστημα πόσο δυνατά "σιωπούν", ε; Εγώ τυγχάνει να είμαι από τους τυχερούς που βρίθω από σιωπή ή ησυχία (πείτε το όπως θέλετε), περιλούζομαι από φως και τα γεννησιμιά του, και, φυσικά, ακόμα μπορώ να ονειρεύομαι μέσα από τα όνειρα των ονειροπόλων που έζησαν, ζουν, και θα ζούνε στη χώρα του παντοτινά, στη χώρα που ό,τι είναι γνωστό το απορρίπτουν και γράφουν ιστορία. Όχι με σινική μελάνι ή κάρβουνο αλλά με