Διήγημα ζωής; Ναι, αλλά αυτός που το διηγείται ξεχνιέται, διότι τα πάντα είναι στο βλέμμα του, το οποίο είναι στραμμένο στους άλλους, στον κόσμο. Αυτός ο κόσμος είναι η Ελλάδα του άλλοτε και του σήμερα, μέσα από την ανάπτυξη των Γαλλικών μορφωτικών κέντρων, από την κρίση του Κυπριακού και την Τουρκική κατοχή έως την πανδημία των ημερών μας, τα διακυβεύματα του αύριο, τη ζωή στα χωριά και στις μητροπόλεις. Και ως αντίστιξη η Γαλλία, το Παρίσι, η Σορβόννη, οι Γάλλοι, όπως ζουν στη Γαλλία και όπως διαμορφώνονται όταν εγκαθίστανται στην Ελλάδα. Είναι η παιδική ηλικία, που αναπαρίσταται με απλοϊκή συγκίνηση, η οποία βυθίζεται στην καρδιά της αλήθειας. Είναι η ανακάλυψη του έρωτα και η μακρά εμπειρία της φιλίας που τρέφει μία πινακοθήκη προσωπογραφιών με ζωντανά χρώματα, αλλά γεμάτα ανθρωπισμό. Είναι η γεωπολιτική που παρατηρείται από το ανάστημα του ανθρώπου και εμπνέεται από έναν ύμνο αφιερωμένο στην παγκόσμια ειρήνη. Είναι, εν τέλει, η γλυκεία νοσταλγία του παρελθόντος μας – διότι πριν απ΄όλα ο συγγραφέας είναι ένας μεγάλος μελετητής του Προυστ – και η οποία γίνεται συγκλονιστική όταν η Ιστορία αποφάσισε να την μετατρέψει σ’ ένα κόσμο χαμένο, του οποίου εμείς σήμερα γίναμε τα « παιδιά του λαγού ». Luc Fraisse Καθηγητής πανεπιστημίων Πανεπιστημιακό Ινστιτούτο της Γαλλίας