Με τα Μάγια της Πεταλούδας ο Λόρκα πισωδρομεί στον καιρό που βρίσκεται στη Γρανάδα, ακούει τις λεύκες γύρω από το σπίτι του να τραγουδούν, τις συνοδεύει με τη φωνή του, παρατηρεί με όλη του την προσοχή το πηγαινέλα των μυρμηγκιών, με δάκρυα στα μάτια κηδεύει έναν γρύλο και άξαφνα τα δάκρυα στεγνώνουν, το έκπληκτο βλέμμα του υψώνεται για να παρακολουθήσει το φτερούγισμα κάποιας λευκής πεταλούδας. Τα Μάγια της Πεταλούδας εκφράζουν αυτήν την άμεση επίδραση των παιδικών αναμνήσεων και ο ποιητής, έφηβος ακόμη, γράφει ένα ποίημα, κάτι σαν θρύλο ή παραμύθι, όπου διηγείται την περιπέτεια μιας πεταλούδας με σπασμένα φτερά που έπεσε μέσα σε μια φωλιά σκαθαριών. Ο γιος της Σκαθαρίνας την ερωτεύεται, αλλά η πεταλούδα, μόλις γιατρεύεται, φεύγει φτερουγίζοντας, μακριά από εκείνη τη μαύρη φριχτή φωλιά και εγκαταλείπει, δυστυχισμένο και έρημο, τον ερωτοχτυπημένο Σκαθαράκο. Είναι ένα έργο που κάνει εκπληκτική εντύπωση όχι μόνον για τον ποιητικό λόγο και την ευαισθησία του αλλά και σαν θέαμα.