Καθαρότατον ήλιο επρομηνούσε Της αυγής το δροσάτο ύστερο αστέρι, Σύγνεφο, καταχνιά, δεν απερνούσε Τ' ουρανού σε κανένα από τα μέρη· Και από κει κινημένο αργοφυσούσε Τόσο γλυκό στο πρόσωπο τ' αέρι, Που λες και λέει μες στης καρδιάς τα φύλλα: Γλυκιά η ζωή και ο θάνατος μαυρίλα.