Στην πλατεία δεν μπορείς να σεργιανίσεις, αισθάνεσαι περίεργα. Πληθώρα κόσμου και γνωστός κανένας. Τους αφάνισε όλους η μεταδημότευση, η ξενιτιά, η φυλακή και το φρενοκομείο. Ο Θανάσης Σκρουμπέλος αφηγείται μία και μόνη ιστορία: την άγνωστη στους νεότερους Ιστορία που άνδρωσε τη μετεμφυλιακή Ελλάδα της μειονεξίας και της κακομοιριάς. Την Ελλάδα που ανέδειξε τη φορμάικα και το μπετόν ως πάγια συστατικά του μικροαστικού της ύφους. Την Ελλάδα που μια ζωή μεταμορφώνει τα καλύτερα παιδιά της σε φίδια απελπισμένα, φίδια της χειμέριας νάρκης και ερπετά της σύντομης άνοιξης. Μέσα από μια πολυφωνική αφήγηση (που παραπέμπει, ως προς την αδρότητα και τον αυθεντικό της ρεαλισμό, στον Μάριο Χάκκα) αναδεικνύει με δραματικό τρόπο -και όσο κανένας σύγχρονος πεζογράφος- τις πιο σκοτεινές πτυχές της νεότερης Ελλάδας.