Κι όλο στενεύεις τα μάτια τάχα για να συγκρατήσεις τι; Και το τοξικό σου βλέμμα μπλέκει με τα τυχαία νεράντζια και φτιάχνει ιστορίες. Κι όλο πασχίζω να ξεχνάω τη φωνή σου κι ύπουλα έρχεται στα γέλια μου και με διαφεντεύει. Αθήνα, πάψε ν' ανασαίνεις τόσο δίπλα μου, πάψε τα βράδια να μετράς τις λύπες μου και ζήσε λίγο με το φως της μέρας.