Ο χρόνος της επιγείου ζωής κάθε ανθρώπου είναι αναμφισβήτητα ένα ανεκτίμητο δώρο του Θεού. Εν τούτοις πολλοί άνθρωποι της εποχής μας δεν σκέπτονται ποτέ διατί τους εδόθη και πως πρέπει να το χρησιμοποιήσουν ως κατά Χριστόν σοφοί, με το να κάνουν θεάρεστα έργα και να προσεγγίζουν δι' αυτών το "καθ' ομοίωσιν" ή ως άσοφοι, με το να κάνουν έργα μισητά στο Θεό, οπότε δι' αυτών προετοιμάζουν την αιωνία καταδίκη τους;καταδίκη τους;Αυτό το περί της χρησιμοποιήσεως του επιγείου χρόνου θέμα με απασχόλησε επί πολλά έτη, διότι είχε συνδεθή στη μνήμη μου μ' ένα εντυπωσιακό και ψυχωφελές περιστατικό, που μου είχε διηγηθή κατ' επανάληψιν η αείμνηστη γιαγιά μου, όταν ήμουν μικρός. Κι αυτό σχετίζεται με τις τελευταίες στιγμές της ετοιμοθάνατου αδελφής της, που εχαροπάλευε επί τρεις ημέρες. Στο διάστημα λοιπόν αυτό σηκωνόταν συχνά όρθια επάνω στην επιθανάτια κλίνη της και έστρεφε τα μάτια της προς τον ουρανό και κάθε φορά που την ερωτούσαν οι γύρω της τι έβλεπε, αυτή με σπαραγμό απαντούσε: βλέπω πολλά και φοβερά αλλά δεν ημπορώ να τα ειπώ εκτός απ' αυτό χαρά σ' αυτόν τον άνθρωπο που κάνει καλά έργα. [...]