Αν ξεριζωθείς από τον τόπο που αγάπησες, εκατό χρόνια μετά τη φυγή σου θα γυρίσεις πίσω να τον αναζητήσεις και θα είναι σαν να μην πέρασε μια μέρα. Αυτό είπε στην Αρτέμιδα ο πατέρας της και είχε δίκιο.

Εκατό χρόνια μετά την Μικρασιατική Καταστροφή επέστρεψε σαν αερικό παρέα με τα ελάφια της αναζητώντας άλλα ελάφια. Δεν μπορούσε να δει το σήμερα, έβλεπε όσα ήθελε να δει και όσα φοβόταν να αντικρίσει, ελεύθερη πια από τη φθαρτότητα της σάρκας. Αντικρίζει έναν μαγικό κόσμο παγιδευμένο στο χωροχρόνο γεμάτο από ξεχασμένες ψυχές που ξέμειναν και έγιναν θεματοφύλακες, έναν κόσμο παραμυθιών και μύθων.

Μέσα από μια Οδύσσεια γεμάτη από μαγικά πλάσματα θα ψάξει το δρόμο για το χωριό της το Λιβίσι και το σπίτι της, εκεί όπου την περιμένει ακόμα μετά από τόσα χρόνια ο πατέρας της για μια αγκαλιά.