«Οίκος Φιλοξενίας Αδέσποτων» έγραφε η πινακίδα στην είσοδο του σπιτιού, στο τέρμα της Πατησίων. Πρωτοφανής του είδους ο οίκος, εν αντιθέσει προς τους εν αφθονία «ανοχής», με το κόκκινο φωτάκι αντί ταμπέλας στην είσοδο. Φιλοξενίας αδέσποτων εν μέρει κι αυτοί. Συνέπεια της προσφυγιάς, κείνα τα χρόνια τα δίσεκτα, της Μικρασιατικής Καταστροφής. Και γενικά των ξεριζωμένων απ’ τις πατρίδες τους. Κι εκεί που πάει να σβήσει το εμπόριο ποικιλόχρωμου στις μέρες μας σαρκός, καινούργιο πράγμα ρίχνεται στην αγορά, σαν σε γρανάζια κρεατομηχανής. Κι αλέθει, αλέθει, ως και παιδιά εμπορεύσιμα, «πλην των άλλων», και για τα πολύτιμα όργανά τους, τα χιλιάδες εξαφανισμένα! Και δεν σταματά ν’ αλέθει, όσο οι πόλεμοι και η ανθρώπινη εξαθλίωση ζουν και βασιλεύουν. Οι Μεγάλοι καθορίζουν τις τύχες του κόσμου. Ωστόσο, όσο υπάρχουν άνθρωποι, θα παλεύει το καλό με το κακό. Καινοφανές, για τα δεδομένα εκείνης της εποχής, δεκαετίας του ’50, ο οίκος αδέσποτων. Προηγηθείς των οίκων φιλοξενίας γερόντων, που σαν τα μανιτάρια επί των ημερών μας ξεφυτρώνουν, σχολιάστηκε ποικιλοτρόπως. Ακόμα και μέσω των εφημερίδων, έτσι ώστε οι έστω λίγοι φιλόζωοι να γνωρίζουν πως υπάρχει και γι’ αυτά μια γωνιά στην Αθήνα ικανή να τα περιθάλψει, αν δεν μπορούν οι ίδιοι.