[...] Αυτό που ξέρω όμως καλά είναι πως είχες βρει τον τρόπο να με δέσεις χειροπόδαρα σαν ταχυδακτυλουργός, όπως εκείνες τις τύπισσες με τα γυαλιστερά φορέματα με το βαθύ ντεκολτέ· αυτές που πέφτουν ανάσκελα στα τραπέζια και τις πριονίζουν μέσα στο κουτί, με το κεφάλι στο μισό και τα πόδια στο άλλο μισό. [...] [...] Χωρίζονται οι άνθρωποι, βλέπεις, σε φουκαράδες, που πνίγονται στην κουταλιά του ενθουσιασμού τους, και στους άλλους, που δεν βγάζουν το νάιλον απ’ τους καναπέδες τους, κι έτσι δεν τους χαίρονται, με τον φόβο μην τους λερώσουν. [...]