Ο Όσσο εξετάζει τη φύση της συµπόνιας από µια εντελώς διαφορετική οπτική γωνία και αποκαλύπτει ότι ο «πόνος» βρίσκεται στη ρίζα της λέξης, ενώ στη συνέχεια αµφισβητεί ανοιχτά τις παραδοχές σχετικά µε το τι πραγµατικά είναι συµπόνια. Πολλές πράξεις που θεωρούνται πράξεις συµπόνιας, σύµφωνα µε τον Όσσο, αλλοιώνονται από µια αδιόρατη επιθυµία αυτοεπιβεβαίωσης και ανάγκης για αναγνώριση. Άλλες βασίζονται στην επιθυµία όχι για να βοηθήσουν τους άλλους, αλλά για να τους αναγκάσουν να αλλάξουν. Με ιστορίες από τη ζωή του Ιησού, του Βούδα και τον κόσµο του Ζεν, ο Όσσο δείχνει πώς ο δρόµος προς την αυθεντική συµπόνια πηγάζει από µέσα µας, ξεκινώντας από τη βαθιά αποδοχή και αγάπη του εαυτού µας. Μόνο τότε η συµπόνια ανθίζει ως θεραπευτική δύναµη µε την άνευ όρων αποδοχή του άλλου όπως ακριβώς είναι.