Από πολύ παλιά αλλά και σήμερα στα πλαίσια της συνεχιζόμενης παγκοσμιοποίησης όλο και πιο συχνά συναντάμε περιπτώσεις ατόμων που ζούν και εργάζονται σε μια χώρα αλλά αποκτούν εισοδήματα από πηγές που βρίσκονται σε άλλο κράτος. Για παράδειγμα Έλληνας φορολογικός κάτοικος της Ελλάδας αποκτά εισόδημα από επιχείρηση που εδρεύει και έχει δραστηριότητα στην Ολλανδία ή φορολογικός κάτοικος Καναδά αποκτά στην Ελλάδα εισόδημα από ακίνητα ή Κινέζικη εταιρεία δραστηριοποιείται στην Ελλάδα μέσω υποκαταστήματός της κλπ.. Γενικός κανόνας στην φορολογία εισοδήματος είναι ότι ο φορολογούμενος που έχει τη φορολογική κατοικία του στην Ελλάδα υπόκειται σε φόρο για το φορολογητέο εισόδημά του που προκύπτει στην ημεδαπή και την αλλοδαπή, δηλαδή για το παγκόσμιο εισόδημά του που αποκτάται μέσα σε ορισμένο φορολογικό έτος και επίσης ότι ο φορολογούμενος που δεν έχει τη φορολογική κατοικία του στην Ελλάδα υπόκειται σε φόρο για το φορολογητέο εισόδημά του που προκύπτει στην Ελλάδα και αποκτάται μέσα σε ορισμένο φορολογικό έτος. Σε κάθε κράτος υπάρχει και διαφορετικό φορολογικό σύστημα ανάλογα με την κάθε φορά οικονομική και κοινωνική πολιτική της κυβέρνησής του. Έτσι συμβαίνει κάτοικος Ελλάδας που αποκτά εισόδημα πχ. στην Αίγυπτο να φορολογείται το εισόδημα στην χώρα που το αποκτά σύμφωνα με το ισχύον φορολογικό σύστημα της Αιγύπτου και στην συνέχεια να υπάρχει υποχρέωση να δηλωθεί και φορολογηθεί ξανά στην Ελλάδα λαμβάνοντας υπόψιν ή αγνοώντας τον φόρο που πληρώθηκε για το εισόδημα αυτό στην αλλοδαπή. Για να αντιμετωπιστούν προβλήματα που προκύπτουν από την διπλή φορολόγηση των εισοδημάτων των παραπάνω περιπτώσεων τα κράτη άρχισαν να συνάπτουν μεταξύ τους συμφωνίες με τις οποίες επιτυγχάνουν την φορολόγηση εισοδήματος ή κεφαλαίου από το ένα μόνο κράτος, ενώ ταυτόχρονα ορίζεται ποιο θα είναι αυτό το κράτος. Οι διακρατικές αυτές συμφωνίες-συμβάσεις καλούνται Συμβάσεις Αποφυγής Διπλής Φορολογίας ( Σ.Α.Δ.Φ.). Συνάπτονται μεταξύ δύο κρατών - μερών γι' αυτό και συχνά αποκαλούνται