Με την καθιέρωση των ΕΛΠ και τις διαρκείς αναφορές του Ν.4308/2014 και των ερμηνευτικών διατάξεων σε «λογιστική και φορολογική βάση» έγινε ευρύτερα κατανοητό και διατυπώθηκε με σαφήνεια αυτό που ισχύει ανέκαθεν και εκ των πραγμάτων, ότι, δηλαδή, οι φορολογικοί νόμοι και οι διατάξεις έχουν σαν σκοπό να εξασφαλίσουν τον ορθό προσδιορισμό της φορολογητέας ύλης και την είσπραξη από το Ελληνικό Δημόσιο. Όμως, η ορθότητα του προσδιορισμού των κερδών ή ζημιών με βάση το φορολογικό νόμο, ώστε να προκύψει η «φορολογική βάση», δεν θα μπορούσε να είναι απόλυτη, αφού κάθε κλάδος και κάθε οντότητα έχουν τις δικές τους ιδιαιτερότητες. Οι ιδιαιτερότητες και οι διαφορές αυτές λαμβάνονται υπόψη από τα ΕΛΠ, όπου ορίζεται επίσημα ένας πιο αντικειμενικός τρόπος να αναγνωρίζονται τα στοιχεία των χρηματοοικονομικών καταστάσεων διαμορφώνοντας τη «λογιστική βάση». Συχνά, η αναγνώριση των περιουσιακών στοιχείων και των υποχρεώσεων, σύμφωνα με τα ΕΛΠ δεν ταυτίζεται με την αναγνώριση των ίδιων στοιχείων από τις φορολογικές διατάξεις. Αναμφίβολα, οι χρηματοοικονομικές καταστάσεις που καταρτίζονται με βάση τα ΕΛΠ είναι πιο ορθολογικές σε σχέση με αυτές που προκύπτουν από τις φορολογικές διατάξεις. Τα ΕΛΠ δίνουν τη δυνατότητα ώστε να λαμβάνονται υπόψη οι ιδιαιτερότητες της κάθε οντότητας και τα πραγματικά περιστατικά. επίσης, λαμβάνεται υπόψη η μελλοντική πορεία των δραστηριοτήτων της οντότητας, καθώς και οι κίνδυνοι για υποχρεώσεις που πιθανόν να προκύψουν μελλοντικά. Όμως, ο εξορθολογισμός των χρηματοοικονομικών καταστάσεων με τη χρήση των ΕΛΠ, ακόμα και όταν εφαρμόζονται επαρκώς, δεν είναι αρκετός αφού δεν παρέχεται πληροφόρηση ξεχωριστά για κάθε δραστηριότητα της οντότητας ούτε για κάθε κατηγορία παραγομένων αγαθών ή υπηρεσιών ούτε ανά πελάτη. Άλλωστε, η αποτίμηση των περιουσιακών στοιχείων βασίζεται κατά κανόνα στο «ιστορικό κόστος», που μπορεί να διαφέρει αισθητά από τις πιο ρεαλιστικές εκτιμήσεις για τα ποσά που θα δαπανηθούν για την απόκτηση των ίδιων στοιχείων στο μέλλον. Συνεπώς,