«Και τι είναι η ποίηση αν δεν βουτήξεις στα ματωμένα μελάνια σου να υπογράψεις κάθε πόνημα με χάδι, μιλιά κι ιδρώτα; Τί είναι η ποίηση αν δεν βουρκώσεις με τ’ ανείπωτα; Αν δεν γονατίσεις ευλαβικά στα χιλιοειπωμένα; Αν δεν γιατρέψεις τα μιασμένα από του κόσμου τα φτυσίματα που τώρα κατοικούν αμόλυντα στα χείλη τα ταγμένα; Τί είναι η ποίηση αν δεν σκίσεις λίγο δέρμα ξέφωτο να φτιάξεις για τις ρίμες σου; Αν δεν βολέψεις εσένα εις εαυτόν; Αν δεν κλάψεις με τον τονισμό στη παραλήγουσα του «σ’ αγαπάω»; Έτσι ανοιχτό, μάτια μου αγκάλη να γίνεται, σπηλιά και φως. Και τότε να δεις πόση ποίηση θα γράψουμε μαζί.»