Οἱ ἐν γένει στοχασχμοὶ τοῦ παρόντος πονήματος ἀποτελοῦν, σαφῶς, προσωπικές μου ἀπόψεις καὶ ἀπηχοῦν τὴν ἔντονη ἀνησυχία μου γιὰ τὸ μέλλον τῆς ὑπέροχης ἑλληνικῆς γλώσσης ἀφ’ ἑνός, ἀλλὰ καὶ γιὰ ἄλλα συμβαίνοντα στὴν πατρίδα μας, ἀφ’ ἑτέρου. Ἐκ προοιμίου δηλώνω πὼς δὲν ἀνήκω εἰς τὴν κατηγορίαν τῶν εἰδικῶν –φιλολόγων ἢ γλωσσολόγων– οὔτε διατείνομαι ὅτι ἡ ἀφορῶσα στὴν γλῶσσα μας προσέγγισίς μου διεκδικεῖ ἐπιστημονικὲς δάφνες! Ὅμως, ἔχω ἄποψη γι’ αὐτὴν καί, εἰλικρινά, θλίβομαι καὶ πονῶ ὅταν ἡ ἴδια κακοποιεῖται βαναύσως, εἴτε προφορικῶς, εἴτε γραπτῶς, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὸ γεγονός, ἐπίσης, ὅτι μεγάλο τμῆμα τῶν Νεοελλήνων καὶ ἰδιαιτέρως τῶν νέων μας δὲν γνωρίζει τὴν ἀξία της, τὴν δύναμη καὶ τὸν πλοῦτο της, ἀλλὰ καὶ τὸ ὅτι ἡ ἑλληνικὴ ἔχει γονιμοποιήσει, κυριολεκτικῶς, τὸν παγκόσμιο λόγο.