Όσο βαδίζω κουτσαίνοντας προς αυτό τον προορισμό που δεν γνωρίζω, τόσο εκλιπαρώ κι απαιτώ την αδελφοσύνη του Άργου, που μου χαράζει το δρόμο. Σου θέτω λοιπόν το ερώτημα, ω εξωφυλετικό κι αδελφικό μου ζώο: συ, λοιπόν είσαι εκείνο το αστέρι που θα με σώσει και θα με αναστήσει; Και γιατί δε σταματάς μια στιγμή να βαδίζεις, για ν' απαντήσεις σ' όλ' αυτά; 'Αργο, φωτερό και ολόλαμπρο ζωάκι, σε ικετεύω, απάντησε μου: υπάρχει στ' αλήθεια ένα αστέρι που λάμπει για τους περιπλανώμενους Εβραίους και για τους κουτσούς, που μπορεί να γλείψει τις πληγές τους με τις φλόγες του και να τις θεραπεύσει; Άργο, παρακαλώ σε, μην πηγαίνεις τόσο γρήγορα. Άργο, νυχτώνει. Φοβάμαι, περίμενε με! Άργο, σ' αγαπώ. Σ' έχω τόσο ανάγκη.