Σε μη νευρωτικές οργανώσεις, όπου επικρατεί το «αρνητικό» του τραύματος, η «κλασική» ερμηνεία μπορεί να ενισχύσει τις πρώιμες άμυνες (διχοτόμηση, διάψευση, αποκλεισμός) και να επιτείνει το άγχος του αναλυόμενου. Τότε έχει θέση η «εικονοποιούσα» ερμηνεία, στην οποία, αντίθετα με την κλασική, ο αναλυτής μέσα από τη δική του μορφολογική παλινδρόμηση, συνθέτοντας –ασυνείδητα– ετερογενή και ετερόκλητα στοιχεία από τη ζωή του αναλυόμενου, αλλά και τη δική του, πλάθει, φτιάχνει μια «μορφή», η οποία μπορεί να αναδυθεί αιφνίδια υπό μορφή ψευδαίσθησης. Αυτή τη «μορφή» την προτείνει στον αναλυόμενο και φτιάχνουν μαζί αναπαραστάσεις.