Η ΕΛΙΑ Μέρες και νύχτες τώρα σκαλίζω τόπους σκληρούς άνυδρες πέτρες. Των καιρών τις στάλες στις χούφτες μου κρατώ μήπως και σβήσω κάποτε τη δίψα της γης μου μήπως κι ανθίσουν ιβίσκοι κόκκινοι στα περιβόλια. Μα η ρίζα της ελιάς βαθαίνει ασάλευτη αήττητη απλώνεται αμείλικτα στον κήπο. Λουλούδια εφήμερα να μη ζητάς Εσύ τόσους καρπούς αιώνιους που δρέπεις. Στο ξύλο έγειρα και παραδόθηκα γυμνή. Είμαι η Μέρα κι η Νύχτα με πολιορκεί.