I Tης νύχτας τα τροπάρια είναι τραγούδια μυστικά, που ο ήλιος τα πνίγει στα ποτάμια του φωτός, είναι ψιθύρισμα καρδιών που μοναχές προσεύχονται στου σκοταδιού το τρυφερό της νύχτας το λιμάνι. Στης νύχτας το ναό ανάβουν τα κεράκια που φτάνουν για τους ανθρώπους όλους κι ας μην φαίνονται πάντα με γυμνόν οφθαλμό· καθένας και το άστρο του, όπως η γη που θα τον δεχτεί. Tης νύχτας τα τροπάρια είν’ απόκρυφες φωνές, εξομολογήσεις, καημοί, σαν τα νούφαρα της ψυχής που ανοίγουνε στη σιγαλιά την τρυφερή τα μάτια. Όποιος ξέρει να τα ακούσει, αυτός γνωρίζει πολλά. Στη μαύρη κόμη της θεάς λάμπουν μυριάδες μάτια που σβήνουνε καημούς και φέρνουν νέους. Tώρα μιλούν ελεύθερα όσοι φοβούνται το φως, καλοί, κακοί, πληγωμένοι, ερωτευμένοι, όλοι. Tης νύχτας τα τροπάρια κι οι ύμνοι της ημέρας σε χορωδία μυριόφωνη που τέλος δεν γνωρίζει, όπως έρωτας και πόνος και της φυγής η πίκρα κ’ η αρρώστια και η μοναξιά, δώρο ή τιμωρία.