«Κρύψου», του έλεγα και έκλαιγα από μέσα μου όταν τον έβλεπα να τρέχει με τα χοντρά του ποδαράκια, να κάθεται κάτω και να ρίχνει μια πετσέτα πάνω του. «Κρύψου!» του έλεγα. Για τον Θεό κρύψου!» και δεν αστειευόμουν καθόλου. «Κρύψου!», τον πρόσταζε και αυτό ήταν το αγαπημένο τους παιχνίδι από τότε που θυμάται τον εαυτό του… «Κρύψου!». Τι συμβαίνει όταν η εικόνα της ευτυχισμένης οικογένειας αποδεικνύεται μία οπτική απάτη; Όταν οι παραισθήσεις για μια ευτυχισμένη ζωή σωριάζονται καταγής η μια μετά την άλλη; Τι γίνεται όταν η κυνική πραγματικότητα διαλύει τις αυταπάτες και γεννάει ερωτήματα; Είναι άραγε η οικογένεια ένα πεδίο μάχης; Υπάρχουν νικητές και ηττημένοι; Είναι ένας νόμιμος χώρος όπου καταπατούνται δικαιώματα; Υπάρχει Προκρούστεια Κλίνη μέσα στην οικογένεια; Ο άξονας γύρω από τον οποίο περιστρέφεται το μυθιστόρημα αυτό είναι η καταγραφή μιας κρυμμένης πραγματικότητας για συνηθισμένους ανθρώπους. Μια σπουδή στην πολυπλοκότητα των ανθρώπινων σχέσεων που μας κάνει να αναρωτιόμαστε: Υπάρχει τελικά ελπίδα όταν η επικοινωνία φαντάζει ανέφικτη; Όταν όλα δείχνουν να καταρρέουν;