Το στοίχημα ήταν: Κείμενα, από έως τόσες χιλιάδες λέξεις, παραδοτέα μέχρι τότε και εξάρχουσα η νουάρ ατμόσφαιρα. Το στοίχημα πήγαινε και πιο κάτω. Πώς στεγάζεις μεταξύ εξωφύλλων, συγγραφικά στυλ που ανήκουν στους αντίποδες; Αλλά και ιστορίες που εκτείνονται από τον αστικό ζόφο, μέχρι και το εκτός των τειχών έρεβος; Τα παραδείγματα: Η υπνωτιστική γραφή του Σέργιου Γκάκα, στο "Οι έρωτες είναι χαμένα βήματα", ζευγάρι με το γωνιώδες ύφος της Νίνας Κουλετάκη, στο E94, ή η πολεμική γραφή του Γρηγόρη Αζαριάδη, στο "Τελευταία έξοδος... Στρώμη", απέναντι στο ήπιο νουάρ του Φίλιππου Φιλίππου, στο "Ο παππούς με τον άσπρο σκύλο", ή η Αθηναϊκή κραυγή της Έλενας Χουσνή, στο "Βουίζει η ψυχή μου", σε αντίστιξη με τη μαχόμενη οικολογική συνείδηση του Κώστα Μουζουράκη, στο "Ο κόκκινος λύκος" και το μελλοντολογικό νουάρ του Αντώνη Γκόλτσου, στο "Η επιστροφή ή Το τέρας στο πατάρι". Ήταν στοίχημα. Έγινε πράξη...