Η μνήμη για την Κατοχή όσο περνούν τα χρόνια αδυνατίζει. Οι Ελληνίδες και οι Έλληνες που έζησαν το δρεπάνι της κατάκτησης της χώρας μας, από τους Γερμανοϊταλούς και Βούλγαρους, για δεκαετίες προσπαθούσαν να επουλώσουν τις πληγές, να κερδίσουν το χαμένο χρόνο, να λειτουργήσουν τη Δημοκρατία, αλλά να καταγράψουν και τις μνήμες: τους νεκρούς, τους εκτελεσμένους, αυτούς που η οργανωμένη σιωπή σκέπαζε με το σάβανο της αγνόησης και της κακώς εννοουμένης συμφιλίωσης. Μπήκαμε στον 21ο αιώνα και τα παιδιά μας και τα παιδιά τους δεν γνωρίζουν την αλήθεια κι εύκολα ξεστρατίζουν, γιατί οι εχθροί της πατρίδας ξαναγράφουν την ιστορία μας, όπως τους συμφέρει. Ό,τι γράφτηκε κάποτε για το Σκοπευτήριο της Καισαριανής, για το Χαϊδάρι, το Κούρνοβο, το κολαστήριο της Μέρλιν, για τα μπλόκα των κατακτητών και των συνεργατών τους, για τους τιμημένους νεκρούς σκονίζονται στις βιβλιοθήκες ή παραποιούνται τα υλικά τους... Με το βιβλίο του ο Γιάννης Γ. Κουβάς, έρχεται να σκύψει με αγάπη στις πηγές -έντυπες και προφορικές- , ν' ανασύρει τα λησμονημένα και τα πρωτοφανέρωτα, να μιλήσει απλά κι ανθρώπινα τόσο σ' αυτούς που ξέρουν αλλά και σε κείνους που δεν έζησαν και δεν άκουσαν. [...]