Η Μάρω ξέρει ν’ αγαπάει. Με πράξεις, όχι με λόγια. Υλοποιώντας έτσι, άκουσα ή εκούσα αδιάφορο, το μείζον της "αγαπητικής" διαδικασίας που συμπυκνώνεται σ’ εκείνο το υπέροχο "η αγάπη ουκ εκπίπτει". Στην ίδια ρίζα άλλωστε φυτρώνουν κι ο Θεός και το θέαμα κι ο θεατής. Στην ίδια παγίδα μάλιστα της υποτίμησης των δευτερο-τριταγωνιστών πέφτουν οι θρησκείες, δε θα πέφτει η ιστορία των λιγότερο προβεβλημένων αλλά ίσως και περισσότερο αγαπηθέντων "χρυσών δεύτερων" του θεάματος; Ποιος θα θυμηθεί λοιπόν -να ‘σαι καλά Μάρω μου- τον... Παντελή Ζερβό, ας πούμε, πατέρα και σύζυγο όλων των αστέρων; Αυτή την προσπάθεια την εγκολπώνομαι με το νου, για να την βάλω στον κόρφο της εμπειρίας μου ως θεατή, κοινώς πως μου την κάνω δώρο. Κάντε το ίδιο και θα πλουτίσετε εαυτούς και αλλήλους πολύ μακριά ευτυχώς από τον πολιτισμικό μύθο του "αντιστάρ". (αποσπάσματα από τον πρόλογο της Λιάνας Κανέλλη)