Έρχεται η μοίρα και σε παίρνει απ‘ το χέρι. Σε παίρνει και σε γυρνάει μέσα από έρημους και βουνά. Μέσα από θάλασσες και ποτάμια. Σαν φύλλο ξερό του φθινοπώρου, ήσυχα καθώς πέφτει στη γη, ή σαν φτερό ανάλαφρο που το φυσούν οι άνεμοι και χάνεται για πάντα. Σε βάζει να κοιτάς τ‘ αστέρια τις νύχτες, καθώς η θάλασσα λαμπυρίζει ήσυχη από κάτω τους, κι εσύ να κλαις χωρίς να ξέρεις το γιατί. Κι εκείνη εκεί η μανία να φτάσεις με τα μάτια σου τον πάτο του ουρανού δεν ήταν άλλο παρά η μοίρα σου, να σε ετοιμάζει για κείνο που σε ολάκερη τη ζωή σου στάθηκε όλη η χαρά κι όλος ο πόνος σου μαζί. Αυτές οι ιστορίες δεν είναι τίποτα άλλο παρά η προσπάθεια που κάνουμε όλοι μας κάποτε να μαζέψουμε τα κομμάτια μας. Να σχηματίσουμε ξανά την εικόνα μας. Κομμάτια της ζωής μας που άλλα μας έκλεψαν δίχως να ακούσουμε θόρυβο κλεφτών κι άλλα τα πήρε ο άνεμος και τα σκόρπισε μέσα στα όνειρα και τους εφιάλτες μας, να μας στοιχειώνουν. Γυρνάω πίσω στα παιδικά μου χρόνια, σε ένα μικρό παραθαλάσσιο χωριό της μέσα Μάνης. Στην αρχή της αθωότητας. Και στο τέλος της.