σ’ αγαπώ κι είσαι σύννεφο που καλύπτει τα βουνά των ώμων μου βρέχεις τα πλευρά μου, με κρύβεις απ’ τα μάτια των ιπτάμενων ψαριών μοιρασμένος ύπνος, λέξεις που υπόσχονται πως ποτέ δεν θα σπάσουν δέρμα που γερνά, μαλλιά που ασπρίζουν άνθρωποι που σου λένε άργησες, πόσο άργησες, δέκα χρόνια πέρασαν σχεδόν στο τέλος ήρθες σ’ αγαπώ κι είσαι θάλασσα μήλο, κανέλα, πυξίδα ή χάρτης ο τόπος όταν αγαπάς άνθρωπος που κοιμάται πιάνει στα χέρια του κλωστή και ξεκινά να πλέκει με το βαμβάκι σύννεφα με θάλασσα αλάτι με άσπρο φως τις φίλες μου μ’ εσένα τον θεό