Επί Ερειπίων Και συχνά τελευταία καθόταν ανάμεσα στα συντρίμμια Από παιδί βλέπεις αγαπούσε τα ερείπια Ίσως, γιατί αυτά του έδιναν τη δυνατότητα να φαντάζεται ή να ανασκευάζει Ίσως, γιατί αυτά του μάθαιναν την καταστροφή Σήμερα κάθεται ανάμεσα σε σπασμένα δίκτυα θρυμματισμένους λαούς διαρρηγμένες αμοιβές διάτρητα όνειρα Του λείπει όμως πλέον η φαντασία Γι' αυτό αναρωτιέται μοναχά τι είναι πιο επώδυνο Tο σπάσιμο ή η συγκόλληση Ο πόνος άραγε ή η επιδιόρθωσή του Και τείνει πάντα προς το δεύτερο Όπως αυτή η κολόνα του ερειπωμένου κλειστού μαγαζιού Όπως αυτή η κολόνα δωρικού ρυθμού μιας χώρας που γέρνει