Μετά από είκοσι χρόνια γάμου, ο άντρας μου δεν άντεχε την ακαταστασία μου, την αταξία στην ντουλάπα και στα συρτάρια του, τα υπολείμματα κρέμας στο πρόσωπό μου, τα πινέλα και τους καμβάδες μου. Ζητούσε την ελευθερία του. Τα λόγια του κάθε λίγο τα διέκοπταν σιωπές, που έμεναν για ώρα ανοιχτές, και τότε ακούγαμε τους χτύπους του εκκρεμούς που είχαμε αγοράσει στο γαμήλιο ταξίδι μας στην Ελβετία. Μίλαγε αργά, με το κεφάλι χαμηλωμένο, και συχνά έχανε τον ειρμό του. Εγώ πάλι νόμιζα πως άκουγα τις λέξεις, που κρέμονταν αβέβαιες πάνω από το κοτόπουλο, να πέφτουν αμάσητες πάνω στο τραπεζομάντιλο. Τα ερωτηματικά που ανέβαιναν στο στόμα μου τα έκανα τελείες και τα κατάπινα. Δεν είχαν καμιά σημασία τα σημεία στίξεως σ' έναν χωρισμό, σκεφτόμουν.