Τα Σιγανοποταμάκια είναι άστατοι χαρακτήρες. Γεννήθηκαν από βιώματα, φαντασιώσεις και διαβάσματα. Ρέουν στην αρχή ήρεμα και γαλήνια, σχεδόν παθητικά, σιγά σιγά πιο έντονα, σαν να χορεύουν. Όταν αγριεύουν, μετασχηματίζονται σε ασύμμετρες απειλές, πάρθια βέλη, υδάτινες γλώσσες. Αν τα κοιτάξουμε στα βάθη τους βρίσκουν το θάρρος να μας πουν πως ο έρωτας δεν είναι διαφθορέας, φορέας είναι σπέρματος και ηδονών, σπατάλης και χρεών και που χωρίς εμάς δεν του βγαίνει η χάρη. Έχουν μικρή διάρκεια, σαν αυτά που λέγονται σε χρόνο μηδέν. Είναι ζαβολιάρικα σαν γκράφιτι σε τοίχους. Επιθυμούν, συχνά, αλλά ο χρόνος – ποταμός δεν απαντά. Όταν απελπίζονται, ο ποταμός μεγαλώνει και τα πνίγει.