Σε αντίθεση με τον καταλυτικά δυναμικό προφορικό της λόγο και την ικανότητά της ν’ απαγγέλλει χωρίς ανάγνωση ραψωδίες του Ομήρου σε όλη τους την έκταση, ο γραπτός της λόγος ήταν αδύναμος, κι εκείνη τη στιγμή αυτό τη στενοχωρούσε, καθώς τα συναισθήματα πλημμύριζαν τη βασανισμένη από τα χρόνια και τις εμπειρίες ύπαρξή της και σαν χείμαρρος ήθελαν να δραπετεύσουν και να γίνουν γραφή, διδαχή και μνήμη για τους επόμενους. Έτσι, η χρυσή πένα άρχισε να γράφει όχι στο χαρτί, αλλά στην ψυχή της, το απογευματινό της όνειρο. Τα κύματα της θάλασσας απέναντί της βολόδερναν λυσσαλέα, συμμετέχοντας μεταφυσικά στην ψυχική της φουρτούνα και σταθερά τη συντρόφευαν...