Ο Σεργκέι Γεσένιν παραδόθηκε χωρίς έλεος σε άντρες και γυναίκες, σε αναζήτηση μιας ταυτότητας που λίγο λίγο τον κατάτρωγε, σέρνοντας τον στην πιο βαθιά μοναξιά. Άλλωστε αυτό αντικατοπτρίζεται στην ποίηση του όταν έγραφε: "Το φεγγάρι είναι νεκρό. Ανατέλλει μεταμορφωμένο σε μπλε παράθυρο. Ω νύχτα. Νύχτα, τι είπες; Όσο για το σχήμα σου δεν μπορώ να το περιγράψω. Κι εγώ δεν είμαι τίποτα. Έρχομαι μόνος, βλέποντας τον εαυτό μου σε σένα. Κι ο καθρέφτης μου σπάει. Σ' αυτή την απαίσια, θορυβώδη και ταραγμένη κίνηση. Όλη τη νύχτα μέχρι την ανατολή. Διαβάζω τα ποιήματα μου σε πόρνες. Και μαγειρεύω σε ληστές. Δίνω σ' αυτούς τους στίχους μου." (Από την εισαγωγή του Γιάννη Σουλιώτη)