Αν η πρώτη ποιητική συλλογή του Κωνσταντίνου Γεωργίου, Σε πρώτο πληθυντικό, προσδιόρισε τον χώρο της ποιητικής του μυθολογίας θεμελιώνοντας τα αισθητικά και ιδεολογικά της ερείσματα, αυτή η ποιητική συλλογή, παρά την διακριτή της αυτοτέλεια, αποτελεί ουσιαστικά την εξελικτική συνέχεια και την φυσική ολοκλήρωση της προηγούμενης, αποκαλύπτοντας ενδελεχώς ότι υποστατικός πυρήνας της ανυπόκριτης αγαπητικής και συντροφικής σχέσης παραμένει το Εσύ και αναδεικνύοντας καταφανώς την πράξη της θυσιαστικής προσφοράς και το αίσθημα της ανυποχώρητης δοτικότητας ως περιούσιον, απολυτρωτικόν της ψυχής ευγενές ίνδαλμα, που εξωθεί την επαναστατημένη συνείδηση όχι μόνο στην απελευθέρωσή της από τα σκληρά κελύφη του απομονωτισμού, αλλά και στην ανατασική ενεργητική της πορεία στον δρόμο της συλλογικής προσπάθειας της συνδιαμόρφωσης ενός οικουμενικού πολιτισμού στην βάση των ανθρωπιστικών αξιών.