Ήτανε νύχτα όταν ρωτούσες: Σε ποιον ανήκει μια ιστορία; Στον έρωτα ή στο θάνατο; Σου απαντούσα βιαστικά Γιατί αγνοούσα την απάντηση. Ξαναρώτησες κάποτε, πιο σαφής: Σε ποιον ανήκει μια ιστορία όταν παύει να ανήκει σε μένα; Έκανα πως δεν άκουσα. Συνέχισα να τρίβω το πάτωμα με τους λεκέδες από τα βήματα. Βήματα παντού μέσα στο σπίτι Από διάφορους περαστικούς, ζώντες και μη. Όλους αυτούς που περπατούν στο χώρο μου Όλα από μια ιδέα ξεκινάνε και σε μια ιδέα καταλήγουν, Και Γυρεύουμε τη μυθολογία του έρωτα και όχι τον έρωτα καθεαυτόν, σκέφτηκα να σου απαντήσω, μα ήταν περασμένη η ώρα. (Η απάντησή μου δεν είχε νόημα άλλωστε, γιατί δεν ήταν απάντηση.)