Η ποίηση του Άιγκνερ δεν ήταν μία προσθετική επέκταση στην παραλυσία του, μα η κίνησή της. Ο Λάρι Άιγκνερ ήταν ποιητής της εμπειρίας του ανέκκλητου, ποιητής ενός κοσμικού παρασκηνίου - ανέπλασε την ύπαρξή του σ' έναν χωρο-χρονικό πειραματισμό, στο νεοδημιούργητο πεδίο που σχηματίστηκε μεταξύ του εξωτερικού παρατηρητή και του εσωτερικού αντικειμένου. Η αφαίρεση είχε νόημα εφόσον κατέρριπτε την όποια διφυΐα.